List pasterski arcybiskupa Tadeusza Kondrusiewicza na rozpoczęcie peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej w archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej
Akt poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi
Orędzie fatimskie – drogą do nawrócenia
Moje Niepokalane serce zatryumfuje
i nastanie czas nawrócenia i pokoju
Umiłowani kapłani, osoby konsekrowane, wierni archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej!
1. Serdecznie witam was słowami, którymi Maryja zwróciła się w 1917 r. do całego świata, szczególnie mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej, za pośrednictwem fatimskich pastuszków Franciszka, Hiacynty i Łucji. Słowa Bogurodzicy, naszej Matki duchowej, były nadzieją naszych przodków i wielu z nas w okresie trzech pokoleń prześladowania wiary. Dziś jesteśmy świadkami i uczestniczymy w procesie odrodzenia wiary w naszym kraju, który reżim ateistyczny chciał zamienić na pustynię duchową.
Z okazji zbliżającego się jubileuszu 100-lecia objawień fatimskich, jaki będziemy obchodzili 13 października przyszłego 2017 r., rozpoczyna się peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej, która nawiedzi wszystkie parafie naszej archidiecezji. Peregrynacja organicznie wpisuje się w trwającą od sierpnia Nowennę do Najświętszej Maryi Panny, która także jest procesem przygotowującym do jubileuszu 100-lecia objawień fatimskich oraz ich duchowym przeżyciem, mającym na celu nasze nawrócenie, umocnienie wiary i dawanie chrześcijańskiego świadectwa.
W czasie peregrynacji będziemy rozważać temat znaczenia objawień fatimskich dla naszego kraju; dziękować Bogu za dar wolności wyznania; przepraszać za wszystkie niedociągnięcia w tym procesie i prosić o błogosławieństwo na przyszłość, ponieważ proces odradzania wiary nie jest łatwy, a niebezpieczne wyzwania współczesności czynią go jeszcze trudniejszym.
2. Peregrynująca figura Matki Bożej Fatimskiej została poświęcona 4 października bieżącego roku w Fatimie, na miejscu objawień. Z tego względu będzie ściśle związana z Fatimą, gdzie została nam dana nadzieja na odrodzenie wiary w fatalnym 1917 r., wybuchu rewolucji bolszewickiej.
Pierwsza peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej po parafiach całej Białorusi odbyła się w latach 1997-1998. Była związana z 80-tą rocznica objawień fatimskich. Teraz peregrynacja będzie miała miejsce w parafiach archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej.
3. Jak wielką radością jest przyjęcie poświęconej w Fatimie figury Matki Bożej, a tym samym dotknięcie świętego miejsca, w którym objawiła się Maryja! Chciałoby się ze św. Elżbietą zawołać: „Skądże nam to, że Matka naszego Pana przychodzi do nas!” (por. Łk 1, 43).
Jak przed dwudziestoma wiekami Maryja razem z Jezusem i Jego łaską przyszła do domu Elżbiety i Zachariasza (por. Łk 1,39-45), tak i teraz będzie prowadzić nas do swego Syna Jezusa Chrystusa, aby obdarzył nas łaską i umocnił naszą wiarę nadzieję i miłość.
4. Zanim rozpocznie się peregrynacja, przypomnijmy sobie historię objawień fatimskich.
Zauważmy, że rok wcześniej przed objawieniem się Maryi, w 1916 r. dzieci-wizjonerzy z Fatimy trzy razy spotkali się z niebieskim posłańcem – aniołem, który nazwał siebie aniołem pokoju. Zauważmy również, że udzielił dzieciom św. Komunii mówiąc: „Przyjmijcie Ciało i Krew Chrystusa, znieważonego ludzką niewdzięcznością, naprawcie ich winy i uwielbiajcie Pana (por. ФВ, s. 23).
W związku z tym nasuwa się słuszne pytanie, skąd anioł wziął Komunię św.? Nie jest kapłanem, dlatego nie mógł celebrować Eucharystii. Niektórzy badacze objawień fatimskich są przekonani, że anioł mógł wziąć Komunię św. z Rosji, która znajdowała się w zagrożeniu silnych prześladowań wiary, skąd wygоnali Boga.
Wiadomo, że w tym okresie trwała I wojna światowa. Papież Benedykt XV wielokrotnie wzywał walczące strony do pokoju. W dniu 5 maja 1917 r. zarządził dołączenie do Litanii Loretańskiej wezwania: „Królowo pokoju – módl się za nami”. Osiem dni później, 13 maja 1917 r., Maryja objawiła się trójce pastuszków. Powtarzały się one co miesiąc, każdego 13 dnia, aż do października włącznie, z wyjątkiem sierpnia, gdy Maryja objawiła się 19 dnia miesiąca.
5. Orędzie fatimskie, jakie Maryja przekazała ludzkości za pośrednictwem dzieci, skupia się na temacie modlitwy i nawrócenia, co znajduje potwierdzenie w Ewangelii. Pierwszymi słowami, którymi Jezus zwrócił się do słuchaczy było wezwanie do nawrócenia i wiary w Ewangelię (por. Mk 1, 15). Maryja powiedziała, że jeżeli będziemy się modlić, szczególnie różańcem, i nawrócimy się, wszystko będzie dobrze, jeśli nie, świat czekają kataklizmy. Maryja szczególnie wzywała do modlitwy w intencji Rosji.
W 1991 r. pierwszy raz spotkałem się z wizjonerką z Fatimy, s. Łucją. Powiedziała wówczas, że jako prosta dziewczyna nie znała geografii. Myślała, że Maryja prosiła o modlitwę za grzesznika o imieniu Rosja (w j. portugalskim Rusz).
W Fatimie Maryja wspomina o Rosji. W rzeczywistości przesłanie fatimskie odnosi się do całego świata, także do Białorusi, ponieważ, jak mówi s. Łucja, grzech nie ma narodowości i wszyscy ludzie potrzebują nawrócenia.
6. Dzieciom fatimskim Maryja powierzyła trzy tajemnice. Dwie pierwsze zostały ujawnione w 1941 r., trzecia w 2000 r. Tym samym po dramatycznym XX stuleciu została ukazana rzeczywistość, która bierze udział w tworzeniu historii i wyjaśnia jej głęboki sens w perspektywie duchowej, niechętnie przyjmująca współczesny sposób myślenia, pozostający pod silnym wpływem racjonalizmu – podkreślił abp Tarcisio Bertone, ówczesny sekretarz Kongregacji Nauki Wiary (por. MF, c. 3).
Pierwsza tajemnica – to wizja piekła. Druga opowiada o trudnościach, jakie czekają świat i o sposobie, jaki ich uniknąć. Maryja zapowiedziała koniec I wojny światowej, początek drugiej i nieszczęścia, jakie doświadczy ludzkość, głód w wielu krajach świata, prześladowanie Kościoła i cierpienia Ojca Świętego. Trzecia mówi o Kościele męczenników i można rozumieć ją tylko w sensie symbolicznym. Kreśląc niepokojący scenariusz, Maryja jednocześnie obiecała, że Jej Niepokalane Serce zatryumfuje i Ojciec Święty poświęci Mu Rosję, która nawróci się i na pewien czas nastąpi pokój (por. ФВ, s. 30. 34-35).
W pierwszej i drugiej części wizji, dzieci zobaczyły okropności piekła i usłyszały, że można ich uniknąć przez kult Niepokalanego Serca Maryi. Oznacza to osiągnięcie stanu ludzkiego serca, w którym za przykładem Maryi, nasza zgoda z wolą Bożą jest centrum formującym naszą osobę (por. MF, с. 39).
Kluczem poznania pierwszej i drugiej części orędzia fatimskiego są słowa: „zbawić dusze”, natomiast trzeciej: „pokuta”, do której wzywa Maryja (por. MF, s. 40). S. Łucja w liście do św. Jana Pawła II z 1982 r. napisała, że trzecia tajemnica fatimska sprowadza się do słów: „jeśli tak i jeśli nie”. Jeśli się nawrócicie, wszystko będzie dobrze, jeśli nie, nastąpi bieda. Z tego powodu nie trzeba mówić, że Bóg nas ukarał, lecz odwrotnie, że sami ściągamy na siebie karę. Bóg szanuje wolność człowieka i cierpliwie uprzedza, jak można uniknąć zagrożenia (por. MF, s. 8-9).
7. Historia potwierdziła autentyczność proroctwa Bogurodzicy. W 1917 r. odbyła się rewolucja październikowa, która zadała wiele cierpienia ludziom Europy Środkowej i Wschodniej, a także innych krajów. Ateiści przede wszystkim wprowadzali w życie marksistowskie hasło: „Religa opium dla ludu”, z początku w sowieckiej Rosji, a następnie za jej granicami, szczególnie w Europie Środkowej. Walczyli z religią, jak z najgroźniejszą zaraźliwą chorobą.
Papież Jan Paweł II, w jedności z wszystkimi biskupami świata, oddał świat Niepokalanemu Sercu Maryi. Dokonał tego w uroczystość Zwiastowania Pańskiego 25 marca 1984 r., na Placu św. Piotra w Rzymie. Po tym wydarzeniu świat zaczął się bardzo szybko zmieniać. W Związku Radzieckim rozpoczęła się „pieriestrojka”, która doprowadziła do upadku systemu totalitarno-ateistycznego, czego wynikiem było zapoczątkowanie procesu odradzania się życia duchowego.
8. Dzisiaj nie musimy chować wiary na dnie swego serca, jak w sowieckich czasach. Możemy ją publicznie wyznawać. Trzeba jednak koniecznie pamiętać, że nawrócenie nie jest czymś przyniesionym z zewnątrz. Nawrócenie jest stanem duszy. Nie ma go tam, gdzie nie istnieje wewnętrzna wolność, która bazuje na prawdzie, a nie na braku Gułagów. Nie bez powodu Chrystus mówi: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8, 32).
Z tego względu tożsamość chrześcijańska nie jest łatwa. Bycie chrześcijaninem oznacza przyjęcie i życie prawdą Ewangelii. Niebezpieczeństwo, które nam zagraża, kryje się w tym, że wyzwoliwszy się z zewnętrznych kajdan, z własnej woli dostajemy się w inne formy ucisku, które prowadzą do życia bez zachowania prawa Bożego.
Skutkiem są zniewolenia człowieka, jak: konsumpcjonizm, dążenie do bogactwa za wszelką cenę, przestępstwa, korupcja, narkomania, zabijanie nienarodzonego życia, rozwiązłość seksualna itd. Człowiek dążący w kierunku rządzenia światem bez Boga, wcześniej, czy później stanie się niewolnikiem świata. Czasowa ziemska sława, dostatek materialny i zadowolenie nie gwarantują szczęśliwego życia. Koniecznie trzeba przywrócić światu prawdziwą skalę wartości. Nie na darmo Jezus mówi: „Jaką będzie miał korzyść człowiek, jeśli zdobędzie cały świat, a zgubi swoją duszę?” (Mt 16,26). Człowiek zasługuje na więcej! Sobór Watykański II mówi: „Wartość człowieka zawiera się w tym, kim jest, a nie w tym, co posiada” (GS 35).
Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że „serce człowieka jest zatwardziałe i ociężałe. Trzeba, aby Bóg dał człowiekowi nowe serce. Nawrócenie jest przede wszystkim dziełem łaski Boga, który sprawia, że nasze serca wracają do Niego: „Nawróć nas, Panie, do siebie, a nawrócimy się” (Lm 5,21). Bóg daje nam siłę zaczynania od nowa. Odkrywając wielkość miłości Boga, nasze serce zostaje wstrząśnięte grozą i ciężarem grzechu, zaczyna obawiać się, by nie obrazić Boga grzechem i nie być od Niego odłączonym. Serce ludzkie nawraca się, patrząc na Tego, którego przebiły nasze grzechy” (KKK1432).
„Orędzie fatimskie, które Maryja przekazywała światu za pośrednictwem trojga ubogich dzieci, składa się z wezwania do nawrócenia, do modlitwy, szczególnie różańcowej, oraz do zadośćuczynienia za grzechy własne i wszystkich ludzi. Orędzie to wyrasta wprost z Ewangelii, ze stów Chrystusa wypowiedzianych zaraz na początku działalności publicznej: «Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię! » (Mk 1, 15). Ma ono na celu przemianę wewnętrzną człowieka, pokonanie w nim grzechu i umocnienie dobra, pomoc w zdobywaniu świętości. Orędzie to zaadresowane jest szczególnie do ludzi naszego stulecia naznaczonego wojnami, nienawiścią, deptaniem podstawowych praw człowieka, ogromnym cierpieniem ludzi i narodów, a wreszcie walką z Bogiem, posuniętą aż do negacji jego istnienia”, jak mówi św. Jan Paweł II (http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/homilies/1997/documents/hf_jp-ii_hom_19970607_fatima.html).
Można zauważyć, że nawrócenie jest warunkiem powrotu do Boga i harmonii ustanowionej przez Niego w świecie. Szczególne miejsce w tym procesie zajmuje Maryja, jako Ucieczka Grzeszników. Koniecznie powinniśmy korzystać z zaproponowanych przez Nią środków: kult Maryi i Jej Niepokalanego Serca, modlitwa i pokuta.
9. W realizacji wezwania Maryi do modlitwy, nawrócenia i umocnienia wiary pomoże rozpoczynająca się peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej. Peregrynacja to nie tylko zewnętrzne wydarzenie, ale wewnętrzne, duchowe, które powinno prowadzić nas do autentycznego nawrócenia.
W związku z tym wzywam wszystkich wiernych archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej do przyjęcia aktywnego udziału w nabożeństwach zaplanowanych z tej okazji i odpowiedniego ich przygotowania. W tym celu zarządzam we wszystkich parafiach przeprowadzenie odpowiednich rekolekcji albo dni modlitwy czy czuwania i zachęcam do uporządkowania własnego życia zgodnie z prawem Bożym i kościelnym, szczególnie co do sakramentu małżeństwa, a także pełnienia dzieł miłosierdzia.
Peregrynacja rozpocznie się uroczystym przybyciem figury Matki Bożej Fatimskiej do mińskiej archikatedry pw. Imienia Maryi w dniu 13 października 2016 r. Po trzech dniach, 16 października, figura fatimska rozpocznie peregrynację od archikatedry po parafiach i wspólnotach zakonnych archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej, według przygotowanego programu. Zakończy się 15 października 2017 r. w mińskiej archikatedrze.
10. Znamiennym jest, że peregrynacja rozpoczyna się w Jubileuszowym Roku Miłosierdzia i Srebrnego Jubileuszu odrodzenia struktur Kościoła Katolickiego na Białorusi.
Orędzie fatimskie i jego realizacja nie jest niczym innym, jak znakiem bezgranicznego Bożego miłosierdzia. Ojciec Święty Franciszek w bulli “Misericirdiae Vultus” – «Oblicze miłosierdzia”, poprzez którą obwieścił obecny Rok Łaski, wzywa, aby pielgrzymka stała się impulsem do nawrócenia i ogarnęło nas wszystkich Boże Miłosierdzie (por. VM 14). Zachęcam wszystkich, aby pielgrzymowali do Maryi – Matki Miłosierdzia – w czasie peregrynacji figury fatimskiej, oddali się Jej Niepokalanemu Sercu i prosili, aby Ona przyprowadziła nas do Jezusa Miłosiernego.
Maryjo, Matko Boża Fatimska! Razem z Tobą śpiewamy hymn „Magnificat”, ponieważ rzeczywiście wielkie rzeczy czyni Bóg na naszych oczach.
Dziękujemy Ci za nadzieję daną naszemu narodowi przed stu laty!
Dziękujemy za duchową pomoc w okresie długich dziesięcioleci prześladowań Kościoła!
Przepraszamy za wszelkie zło uczynione przez nas i nasz naród.
Mając na uwadze czyhające niebezpieczeństwa współczesnego czasu, prosimy o błogosławieństwo na przyszłość, by budować ją na fundamencie Ewangelii.
Maryjo, obecna w fatimskiej figurze, jak Arka Przymierza między Bogiem i ludźmi (por. VM 24), przyjdź do naszych kościołów i kaplic, do naszych serc. Przyjdź, przemień je, umocnij naszą wiarę, nadzieję i miłość.
Zawierzając opiece Matki Bożej Fatimskiej wszystkich uczestników rozpoczynającej się peregrynacji, z głębi serca błogosławię w imię Ojca, + i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
Arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz
Metropolita Mińsko-Mohylewski
Mińsk, 4 października 2016 r.
Wspomnienie św. Franciszka z Asyżu
Wykorzystana literatura i skróty:
1. Sobór Watykański II. Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym “Gudium et spes” (GS).
2. Katechizm Kościoła Katolickiego. Pallottinum 1994 (KKK).
3. Franciszek. Bulla „Misericordiae vultus” (MV).
4. Антонио А. Борелли. Фатимская весть: Трагедия или Надежда, Кайшядорис 1995 (ФВ).
5. Tarcisio Bertone. Il Messaggio di Fatima, Tipografia Vaticana 2000 (MF).
6. http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/homilies/1997/documents/hf_jp-ii_hom_19970607_fatima.html
PS. Przewielebni kapłani niech przeczytają ten list pasterski wiernym w dniu 9 października 2016 r.
Akt poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi
O Najświętsza Trójco – Boże Ojcze, który obdarzyłeś Maryję zaszczytem wybrania spośród swoich córek; Boże Synu, który dałeś Jej łaskę zastania Twoją Matką; Boże Duchu Święty, który uczyniłeś Ją swoją Oblubienicą! Wierzymy w Ciebie, uwielbiamy Cię, pokładamy w Tobie nadzieję i kochamy Cię. Dzisiaj oddajemy się macierzyńskiej miłości Niepokalanego Serca Matki Bożej, która zgodnie z Twoją wolą, w Fatimie zapowiedziała nasze nawrócenie.
Maryjo, Twojemu Niepokalanemu Sercu poświęcamy i zawierzamy siebie, nasze rodziny i Ojczyznę. Bądź naszą Matką, Opiekunką i przykładem życia. W tym trudnym historycznym czasie, pełnym niebezpiecznych wyzwań, pomóż nam wiernie służyć Tobie, Twojemu Synowi i Jego Kościołowi. Rozumiesz trudności i nadzieje naszego życia, szczególnie walkę między dobrem i złem. Usłysz nasze wołanie o pomoc i ukryj nas, zatrwożonych o życie ziemskie i wieczne, w objęciach swej macierzyńskiej miłości.
Matko Boża, przed tron miłosiernego i wszechmogącego Boga zanieś nasze dziękczynienie za hojne łaski, którymi nas obdarzył. Przedstaw naszą skruchę za grzechy narodu, ofiary i cierpienia. Wyproś błogosławieństwo na przyszłość, osiągnięcie pokoju, zgody i wzajemnego zrozumienia.
Niepokalane Serce Maryi! Niechaj dzięki Twemu wstawiennictwu Bóg litościwie wejrzy na swój Kościół, udzieli mu pełnej wolności i łaski wielu świętych powołań do kapłaństwa i życia zakonnego; niechaj wspiera wysiłki dążenia chrześcijan do jedności według wezwania Chrystusa: „Aby wszyscy stanowili jedno”; niechaj udzieli daru mądrości władzom państwowym w ich trosce o dobro narodu, jego duchowy rozwój i zachowanie sprawiedliwości; niech opiekuje się naszymi rodzinami, aby były nierozerwalne i silne Bogiem; niech dzieci i młodzież obdarzy duchowym, intelektualnym i fizycznym rozwojem oraz zachowa od pokus grzechu; niechaj błądzącym ukaże drogę nawrócenia, niewierzących przyprowadzi do poznania prawdy, grzeszników do pokuty; niechaj zmiłuje się nad chorymi i biednymi, cierpiącymi i pokutującymi, nad wszystkimi potrzebującymi.
O Najświętsza Bogurodzico, Opiekunko Białorusi, pod Twoją obronę uciekamy się. Przyjmij nasze poświęcenie Twojemu Niepokalanemu Sercu. Bądź z nami na drogach wiary, nadziei i miłości. Niech za Twoim pośrednictwem nawrócą się serca i zwycięży dobro. Módl się za nas, abyśmy pełniąc wolę Wszechmogącego Boga, zawsze brali przykład z Twojej służby Jemu i bliźniemu. Prosimy przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz
Metropolita Mińsko-Mohylewski
PS. Niechaj przewielebni kapłani odmówią ten Akt poświęcenia razem z wiernymi podczas nawiedzenia parafii przez figurę Matki Bożej Fatimskiej.
źródło: KOŚCIÓŁ NA BIAŁORUSI
Homilia Benedykta XVI podczas Mszy św. w Fatimie 13 maja 2010
Drodzy pielgrzymi,
„Plemię ich będzie znane wśród narodów [...], oni są błogosławionym szczepem Pana” (Iz 61, 9). Tak rozpoczęło się pierwsze czytanie tej Eucharystii, którego słowa znajdują godne podziwu dopełnienie w tym pobożnym zgromadzeniu u stóp Matki Bożej Fatimskiej. Tak bardzo umiłowani Siostry i Bracia! Także ja przybyłem jako pielgrzym do Fatimy, do tego „domu”, który Maryja wybrała, by do nas mówić w dzisiejszych czasach. Przybyłem do Fatimy, by na nowo cieszyć się obecnością Maryi i Jej macierzyńską opieką. Przybyłem do Fatimy, ponieważ do tego miejsca zmierza dzisiaj Kościół pielgrzymujący, w którym Jej Syn chciał widzieć narzędzie ewangelizacji i sakrament zbawienia. Przybyłem do Fatimy, aby się modlić wraz z Maryją i tak wieloma pielgrzymami za ludzkość, przygniecioną udrękami i cierpieniami. I wreszcie przybyłem do Fatimy z tymi samymi uczuciami, jakie żywili błogosławieni Franciszek i Hiacynta oraz Służebnica Boża Łucja, aby zawierzyć Matce Bożej intymne wyznanie, że „kocham”, że Kościół i kapłani „kochają” Jezusa i pragną wpatrywać się w Niego, gdy kończy się ten Rok Kapłański oraz aby zawierzyć macierzyńskiej opiece Maryi kapłanów, osoby konsekrowane, misjonarzy i wszystkich czyniących dobro, którzy sprawiają, że Dom Boży jest gościnny i dobroczynny.
Oni są błogosławionym szczepem Pana... Szczepem pobłogosławionym przez Pana jesteś ty, umiłowana diecezjo Leiria-Fatima, wraz ze swym pasterzem, bp Antonio Marto, któremu dziękuję za pozdrowienia skierowane do mnie na początku i za wszelką serdeczną troską, którą mnie otoczył, także za pośrednictwem swych współpracowników w sanktuarium. Pozdrawiam Pana Prezydenta Republiki i przedstawicieli innych władz służących temu sławnemu narodowi. Myślą obejmuję wszystkie diecezje Portugalii, reprezentowane tu przez swych biskupów i powierzam Niebiosom wszystkie ludy i narody Ziemi. W Bogu przygarniam do serca wszystkich ich synów i córki, zwłaszcza tych spośród nich, którzy żyją w udrękach czy są porzuceni, pragnąc im przekazać tę wielką nadzieję, która płonie w moim sercu i którą tu, w Fatimie, można znaleźć w sposób najbardziej namacalny. Niech nasza wielka nadzieja położy podwaliny pod życie każdego z was, drodzy obecni tutaj pielgrzymi a także tych, którzy łączą się z nami przez środki społecznego przekazu.
Tak! Pan, nasza wielka nadzieja jest z nami; w swojej miłości miłosiernej ofiarowuje przyszłość swemu ludowi: przyszłość komunii z Nim. Lud Boży, doświadczywszy miłosierdzia i pocieszenia Boga, który nie pozostawił go podczas uciążliwego powrotu z wygnania w Babilonii, mówi: „Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim” (Iz 61, 10). Najznamienitszą córą tego ludu jest Dziewicza Matka z Nazaretu, która – przyobleczona łaską i mile zaskoczona poczęciem Boga, który rozwijał się w Jej łonie – również utożsamia się z tą radością i nadzieją w hymnie Magnificat: „Raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy”. Równocześnie nie postrzega siebie jako uprzywilejowanej wśród bezpłodnego ludu, ale raczej prorokuje jemu słodkie radości cudownego macierzyństwa Bożego, gdyż „Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją” (Łk 1, 47.50 ).
Dowodem tego jest to błogosławione miejsce. Za siedem lat powrócicie tutaj, aby obchodzić setną rocznicę pierwszej wizyty, złożonej przez Panią, „przybyłą z Nieba” jako Nauczycielka, która wprowadza małych wizjonerów w dogłębne poznanie Miłości Trynitarnej i prowadzi ich do zakosztowania samego Boga jako najpiękniejszej rzeczy ludzkiego istnienia. Doświadczenie łaski, które ich uczyniło zakochanymi w Bogu w Jezusie tak, że Hiacynta zawołała: „Tak się cieszę, że mogę powiedzieć Jezusowi, że Go kocham! Kiedy Mu to mówię wiele razy, wydaje się, że mam ogień w piersi, który mnie jednak nie pali”. A Franciszek powiedział: „To, co mi się najbardziej podobało, to było widzenia Naszego Pana w tym świetle, które Nasza Pani umieściła nam na piersi. Tak bardzo kocham Boga” (Pamiętnik Siostry Łucji, I, 42 i 127).
Bracia, słysząc te niewinne i głębokie wyznania mistyczne Pastuszków, ktoś mógłby je postrzegać z pewną zazdrością, ponieważ oni widzieli albo z rozczarowaną rezygnacją kogoś, kto nie miał takiego samego szczęścia, choć bardzo mu zależy, aby widzieć. Do takich osób Papież mówi, tak jak Jezus: „Czyż nie dlatego jesteście w błędzie, że nie rozumiecie Pisma ani mocy Bożej?” (Mk 12,24). Pisma zachęcają nas do uwierzenia: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20, 29), ale Bóg – głębiej we mnie samym niż ja sam jestem (por. Augustyn, Wyznania, III, 6, 11) – ma moc dotarcia aż do nas, szczególnie przez zmysły wewnętrzne, tak że dusza otrzymuje łagodny dotyk czegoś rzeczywistego, co leży poza tym, co zmysłowe i co uzdalnia ją do osiągnięcia czegoś, co jest niezmysłowe, niewidzialne dla zmysłów. W tym celu potrzebna jest wewnętrzna czujność serca, której przez większą część czasu nie mamy z powodu silnego nacisku rzeczywistości zewnętrznej oraz obrazów i trosk wypełniających duszę (por. Kard. Joseph Ratzinger – Komentarz Teologiczny do Orędzia z Fatimy, 2000). Tak! Bóg może do nas dotrzeć, ofiarowując siebie naszej wizji wewnętrznej.
Co więcej, owo Światło w głębi Pastuszków, które pochodzi z Bożej przyszłości, jest tym samym, które objawiło się w pełni czasów i dotarło do wszystkich: Synem Bożym, który stał się człowiekiem. To, że miał On moc rozpalania serc najzimniejszych i najbardziej zasmuconych, widzimy w uczniach z Emaus (por. Łk 24, 32). Dlatego też nasza nadzieja ma realny fundament, opiera się na wydarzeniu, które ma swe miejsce w historii a zarazem wykracza poza nią: jest nim Jezus z Nazaretu. I entuzjazm, jaki Jego mądrość i Jego zbawcza moc budziły w ówczesnych ludziach, były takie, że pewna kobieta z tłumu – jak słyszeliśmy w Ewangelii – woła: „Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś”. Jezus jednak odpowiedział: „Owszem, ale przecież błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je” (Łk 11, 27.28). Któż jednak ma czas, aby słuchać Jego słowa i dać się zafascynować jego miłością? Któż czuwa w noc zwątpienia i niepewności z sercem rozbudzonym w modlitwie? Kto oczekuje świtu nowego dnia, trzymając zapalony płomień wiary? Wiara w Boga otwiera człowiekowi horyzont nadziei, która nie zawodzi; wskazuje solidny fundament na którym można bez obaw opierać własne życie; prosi o oddanie się, pełne ufności, w ręce Miłości, która wspiera świat.
„Plemię ich będzie znane wśród narodów [...], oni są błogosławionym szczepem Pana” (Iz 61, 9) z niezachwianą nadzieją, która owocuje w miłości, poświęcającej się dla innych, ale nie poświęca innych, ale – jak słyszeliśmy w drugim czytaniu – „wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13,7). Przykładem tego i bodźcem są Pastuszkowie, którzy złożyli ze swego życia ofiarę Bogu i dzielenie się z innymi ze względu w imię miłości Bożej. Maryja pomogła im otworzyć serca na powszechność miłości. Zwłaszcza błogosławiona Hiacynta okazała się niestrudzona w dzieleniu się z ubogimi i w ofierze za nawrócenie grzeszników. Tylko z tą miłością braterstwa i dzielenia się zbudujemy cywilizację miłości i pokoju.
Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatimy została zakończona. Tutaj odżywa ów zamysł Boga, który stawia ludzkości od samych jej początków pytanie: „Gdzie jest brat twój, Abel? [...] Krew brata twego głośno woła ku Mnie z ziemi!” (Rdz 4, 9). Człowiek może rozplątać cykl śmierci i terroru, ale nie może go zatrzymać... W Piśmie Świętym często widać, że Bóg poszukuje sprawiedliwych, aby ocalić miasto ludzkie i to samo czyni tutaj w Fatimie, kiedy pyta: „Czy chcecie ofiarować się Bogu, by znosić wszelkie cierpienia, które On zechce na was zesłać w akcie zadośćuczynienia za grzechy, przez które jest obrażany i jako błaganie o nawrócenie grzeszników?» (Pamiętniki Siostry Łucji, I, 162).
Wraz z rodziną ludzką, gotową złożyć swoje najświętsze więzi na ołtarzu małostkowych egoizmów narodowych, rasowych, ideologicznych, grupowych czy jednostkowych, przyszła z Nieba nasza błogosławiona Matka, ofiarowując samą siebie, by wszczepić w serca tych, którzy się Jej zawierzają, płonącą w Jej sercu miłość Boga. W owym czasie były tylko trzy osoby, których przykład życia promieniował i rozmnożył się w niezliczonych grupach na całej Ziemi, zwłaszcza wraz z przejściem Pielgrzymującej Pani Fatimskiej, które poświęciły się sprawie braterskiej solidarności. Oby te siedem lat, które dzielą nas od stulecia Objawień, przyspieszyło zapowiadany triumf Niepokalanego Serca Maryi ku chwale Trójcy Przenajświętszej.
źródło: (KAI)
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu N. M. P.
Rycerstwo Niepokalanej
Królowo Różańca świętego, Wspomożenie wiernych, Ucieczko rodzaju ludzkiego, Pogromicielko we wszystkich walkach o sprawę Bożą, kornie upadamy przed Twoim Tronem, pewni, że uprosimy miłosierdzie, otrzymamy łaski, oraz potrzebną pomoc i obronę w nieszczęściach obecnych, nie dla naszych zasług, na które nie liczymy, ale dla niezmiernej dobroci Twego macierzyńskiego Serca.
Tobie, Twemu Niepokalanemu Sercu, oddajemy się i poświęcamy w tej tragicznej godzinie dziejów ludzkich, nie tylko w łączności z Kościołem świętym, mistycznym Ciałem Twojego Jezusa, które cierpi i krwawi w tylu swych członkach i tyle znosi prześladowań, ale także z całym światem rozdartym zaciekłą niezgodą, trawionym pożarem nienawiści, ofiarą własnej nieprawości.
Niech Cię wzruszy tyle spustoszeń materialnych i moralnych, tyle bólu, tyle ucisku ojców i matek, małżonków, braci i niewinnych dzieci, tyle życia ściętego w kwiecie wieku, tyle ciał rozszarpanych w okrutnej rzezi, tyle serc umęczonych i konających, tyle dusz w niebezpieczeństwie wiecznego zatracenia.
O Matko Miłosierdzia, wyproś nam u Boga pokój, szczególnie te łaski, które mogą w jednej chwili nawrócić serca ludzkie, te łaski, które przygotowują, jednają i utrwalają pokój.
Królowo Pokoju, módl się za nami; daj światu pogrążonemu w wojnie pokój, do którego wzdychają narody, pokój oparty na prawdzie, sprawiedliwości i miłości Chrystusowej. Usuń szczęk oręża, daj pokój duszom, aby w uspokojeniu i ładzie rozszerzało się Królestwo Boże.
Otocz swą opieką niewiernych i tych wszystkich, co pozostają jeszcze w cieniu śmierci, ześlij im pokój i spraw, aby i dla nich wzeszło Słońce Prawdy, by mogli razem z nami powtarzać jedynemu Zbawicielowi świata: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli” (Łk 2, 14). Daj pokój ludom, oderwanym przez błędy i niezgodę, zwłaszcza tym, które żywią do Ciebie szczególniejsze nabożeństwo i u których nie było domu, gdzie by nie znajdował się na zaszczytnym miejscu Twój czcigodny obraz, i przyprowadź je do jednej owczarni Chrystusowej pod jednym i prawdziwym Pasterzem. Wyjednaj pokój i całkowitą wolność świętemu Kościołowi Bożemu, powstrzymaj straszliwy zalew nowego pogaństwa, rozpal wśród wiernych umiłowanie czystości, praktykę życia chrześcijańskiego i gorliwość apostolską, aby ludy służące Bogu rosły w zasługę i liczbę.
Wreszcie, jak Kościół i cały rodzaj ludzki został poświęcony Sercu Twojego Jezusa, aby to Serce, w którym pokładano wszelką nadzieję, było dla nich znakiem i zadatkiem zwycięstwa i zbawienia, tak i my poświęcamy się na zawsze Tobie i Twemu Niepokalanemu Sercu, o Matko nasza i Królowo świata, aby miłość Twoja i opieka przyśpieszyła triumf Królestwa Bożego, aby wszystkie narody, pojednane ze sobą i z Bogiem, wysławiały Ciebie, Błogosławioną i śpiewały wraz z Tobą od krańca do krańca ziemi wieczne Magnificat chwały, hymn miłości i wdzięczności Sercu Jezusowemu, w którym jedynie mogą znaleźć Prawdę, Życie i Pokój. Amen.
źródło: Rycerstwo Niepokalanej
Poświęcenie Niepokalanemu Sercu Maryi
Fatima 13. 07. 1917
Słowa Matki Bożej: „Widzieliście piekło, dokąd idą dusze biednych grzeszników. Aby ich ratować, Bóg chce ustanowić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Jeśli zrobi się to, co ja wam mówię, wiele dusz zostanie uratowanych, nastanie pokój na świecie. Wojna się skończy. Ale jeżeli się nie przestanie obrażać Boga, to za pontyfikatu Piusa XI rozpocznie się druga, gorsza. Kiedy ujrzycie noc oświetloną przez nieznane światło, wiedzcie, że to jest wielki znak, który wam Bóg daje, że ukarze świat za jego zbrodnie przez wojnę, głód i prześladowania Kościoła i Ojca św. Żeby temu zapobiec, przyjdę, by żądać poświęcenia Rosji memu Niepokalanemu Sercu i ofiarowania Komunii św. w pierwsze soboty na zadośćuczynienie. Jeżeli ludzie me życzenia spełnią, Rosja nawróci się i zapanuje pokój, jeżeli nie, Rosja rozszerzy swoje błędne nauki po świecie wywołu¬jąc wojny i prześladowania Kościoła. Sprawiedliwi będą męczeni, Ojciec św. będzie bardzo cierpieć, wiele narodów zostanie zniszczonych, na koniec zatriumfuje moje Niepokalane Serce. Ojciec św. poświęci mi Rosję11, która się nawróci, a dla świata nastanie okres pokoju”.
Listy S. Łucji
Słowa wypowiedziane przez Matkę Bożą Różańcową w Fatimie w 1917 r., a zwłaszcza zawartą w nich prośbę o poświęcenie świata i Rosji, wielokrotnie przypominała Siostra Łucja w listach skierowanych do Ojca Świętego; np. w liście z dnia 2 grudnia 1940 roku, czytamy: „Piszę, Ojcze Święty, aby ponowić prośbę, która dotarła do Ciebie już kilkakrotnie... Prośba ta, Ojcze Święty, pochodzi od Naszego Pana i naszej dobrej Matki w niebie... W 1929 roku Najświętsza Maryja Panna prosiła o poświęcenie Rosji Jej Niepokalanemu Sercu, obiecując powstrzymać przez to rozszerzanie się jej błędów i doprowadzić do jej nawrócenia... W otrzymanych kilku wewnętrznych przekazach nasz Pan nie przestawał nalegać na spełnienie tej prośby. Ostatnio obiecał skrócić czas cierpień, którym postanowił ukarać narody za ich zbrodnie [dopuszczając] wojnę, głód i różne prześladowania świętego Kościoła i Waszej Świątobliwości, jeśli poświęcicie świat Niepokalanemu Sercu Maryi, z wyraźnym wspomnieniem Rosji i polecicie, aby wszyscy biskupi świata uczynili to samo w jedności z Waszą Świątobliwością”.
W 1940 roku siostra Łucja pisała również do Ojca Świętego: „Pan nasz obiecał roztoczyć specjalną opiekę nad Portugalią w czasie tej wojny ze względu na poświęcenie narodu Niepokalanemu Sercu Maryi przez biskupów portugalskich, jako dowód łask, które będą udzielone innym narodom, jeżeli - jak Portugalia - poświęcą się Jemu”.
Świadectwo Portugalii dla innych narodów
Dzięki poświęceniu w 1931 r. całego narodu Niepokalanemu Sercu Maryi przez biskupów w Fatimie, Portugalia została w sposób cudowny ocalona przed rewolucją komunistyczną niszczącą sąsiedni kraj - Hiszpanię. Nic więc dziwnego, że z kolei w obliczu zbliżającej się wojny światowej w 1938 r. ponowiono poświęcenie sprzed siedmiu lat. Po ludzku do dziś jest to niezrozumiałe - Portugalia do końca II wojny światowej zdołała zachować swoją neutralność. Oto znak łask i ocalenia, jakie płynie dla innych narodów z przykładu Portugali.
Wezwanie papieży: Piusa XII, Pawła VI i Jana Pawła II
Ojciec Święty Pius XII, który dokonał poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi w 1942 r., ustanawiając następnie święto Maryi Królowej w 1954 r., zwrócił się do całego Kościoła tymi oto słowami: „Ponieważ zaś po dojrzałym i głębokim namyśle doszliśmy do przekonania, że Kościół odniesie wielkie korzyści, jeśli ta dobrze uzasadniona prawda stanie się bardziej oczywista dla wszystkich i zajaśnieje jak gorejąca pochodnia, gdy znajdzie się na odpowiednim świeczniku, Naszą Apostolską Władzą wyznaczamy i ustanawiamy święto Maryi Królowej, które cały świat winien obchodzić corocznie w dniu 31 maja - dziś jest to dzień 22 sierpnia. Równocześnie zarządzamy, aby w tym dniu odnawiano poświęcenie ludzkości Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny. To bowiem pozwala żywić niepłonną nadzieję, że nadejdą czasy pomyślne, rozjaśnione triumfem religii i chrześcijańskim pokojem” (Pius XII, Ad caeli Reginam, 1954, § 4).
Z podobnym apelem zwrócił się Ojciec Święty Paweł VI, wzywając „wszystkich synów Kościoła, aby osobiście ponowili to poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Matki Kościoła; aby też stwierdzając ten wspaniały znak pobożności całym swym postępowaniem starali się coraz doskonalej wypełniać wolę Bożą, naśladować ze czcią Królową Niebios i służyć Jej w duchu synowskim (Paweł VI, Signum Magnum, 1967, § 8).
Jan Paweł II w homilii wygłoszonej w Fatimie w 1982 r. przypomniał: „Wezwanie Maryi nie jest jednorazowe. Jej apel musi być podejmowany z pokolenia na pokolenie, zgodnie z coraz nowymi znakami czasu. Trzeba do niego nieustannie powracać. Trzeba go podejmować wciąż na nowo”.
Pięknym zwieńczeniem podjętych działań, by wypełnić prośbę Matki Bożej, był akt poświęcenia świata i Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi w dniu 25 marca 1984 r., którego dokonał Jan Paweł II w kolegialnej jedności z wszystkimi biskupami. Siostra Łucja tuż przed śmiercią tak napisała o tym niezmiernie ważnym wydarzeniu: „Ojciec Święty dokona poświęcenia Rosji, która się nawróci. Słowo ‘nawróci się’ pochodzi od słowa ‘nawrócenie’, to znaczy zajdzie przemiana zła w dobro, i na pewien czas nastanie pokój na świecie. Obietnica pokoju odnosi się do wojen wywołanych na całym świecie przez błędy rozproszone przez Rosję. Konsekracja ta została publicznie dokonana przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Rzymie dnia 25 marca 1984 roku przed wizerunkiem Naszej Pani czczonym w Kaplicy Objawień w Fatimie, Cova de Iria [tak nazywa się miejsce, na którym wybudowano kaplicę], który Ojciec Święty - po tym jak napisał do wszystkich Biskupów świata, aby zjednoczyli się z Jego Świątobliwością w tym akcie konsekracji jakiego zamierzał dokonać - celowo nakazał sprowadzić do Rzymu ten wizerunek, aby wyraźnie zaznaczyć, iż Konsekracja jakiej zamierzał dokonać przed tym wizerunkiem była spełnieniem prośby Naszej Pani w Fatimie”.
Akt poświęcenia świata i Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi stanowi istotę orędzia z Fatimy, obok nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca. Rzymski akt - spełniający, jak zapewniła s. Łucja, wszystkie warunki - doprowadził do spełnienia się pierwszych obietnic Maryi.
Poświęcenie Polski w 1946 roku
„Przywiązujemy wielką wagę do uroczystego oddania się narodu Niepokalanej Dziewicy, o ile akt ten dokonany zostanie z wiarą i uzupełniony będzie czynem. Jak serdeczny i konsekwentny kult Matki Boskiej jest pierwiastkiem religijnego odnowienia życia chrześcijańskiego, a tym samym przyczynkiem do odrodzenia jednostek, rodzin, narodów i świata, tak nie wątpimy, że nowe maryjne śluby Narodu polskiego oraz miłość i opieka Niepokalanego Serca naszej Królowej będą utwierdzeniem ładu Bożego w Rzeczypospolitej, jeżeli sami wierną służbą Bogu i niebieskiej Królowej natchniemy polskie życie” - tak głosił List Episkopatu Polski z dnia 18 lutego 1946r.
Po poświęceniu jakiego dokonano w parafiach, następnie w diecezjach, w dniu 8 września 1946 roku „dokonano wielkiego aktu religijnego, a zarazem narodowego: poświecenia narodu polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi” - głosił komunikat Konferencji Episkopatu Polski.
Siostra Łucja przypomina
„Poświęcenie jest ostoją naszej modlitwy, stanowi siłę, która ją podtrzymuje. Przede wszystkim chodzi o poświęcenie nas samych, naszych nieprawych upodobań, wyrzeczenie się naszych grzesznych upodobań mających swe źródło w zmysłowości, egoizmie, wygodnictwie i ambicji. Na drugim miejscu, poświęcenia przyjmowane i podejmowane dobrowolnie, by ofiarować je Panu, jako pokorny dar naszej miłości i naszej wdzięczności. To właśnie ta modlitwa i poświęcenie, których oczekują Serca Jezusa i Maryi, by przyjąć je i zanieść je Ojcu jako owoc kontynuacji Jego Dzieła Odkupienia, dla zbawienia Ludzkości”. (Przesłanie z Fatimy)
„Ci, którzy będą żyć nabożeństwem do Niepokalanego Serca Maryi będą prawdziwie nawróceni i poświęceni Bogu”, ci stanowić będą „nowe pokolenie, które zwycięży zło”! Fatimska wizjonerka uświadamia mi, że to „nowe pokolenie” jest pokoleniem Niepokalanego Serca”. A „Maryja jest jego Matką”. (Apele Orędzia Fatimskiego)
Kult Niepokalanego Serca Maryi
Kard. J. Ratzinger we wprowadzeniu komentarza Trzeciej Części Tajemnicy Fatimskiej pisał: „By ratować dusze przed piekłem wskazany zostaje – ku zaskoczeniu ludzi anglosaskiego i niemieckiego kręgu kulturowego – kult Niepokalanego Serca Maryi. Aby to zrozumieć, wystarczy krótkie wyjaśnienie. W języku bi¬blijnym „serce" oznacza centrum ludzkiego istnienia, sku¬piające w sobie rozum, wolę, temperament i wrażliwość, w którym człowiek znajduje swą jedność i swe wewnętrz¬ne ukierunkowanie. „Niepokalane serce" to według Ma¬teusza (5, 8) serce, które dzięki oparciu w Bogu osiągnęło doskonałą jedność wewnętrzną i dlatego „ogląda Boga". „Kult" Niepokalanego Serca Marii oznacza zatem zbliżanie się do takiej postawy, w której fiat - „bądź wola Twoja" - staje się centrum kształtującym całą egzystencję. Gdyby ktoś wysunął zastrzeżenie, iż nie powinniśmy jednak sta¬wiać między nami a Chrystusem istoty stworzonej, nale¬żałoby przypomnieć, iż Paweł nie wahał się powiedzieć do swoich wspólnot: naśladujcie mnie! (1 Kor 4,16; Flp 3,17; 1 Tes 1, 6; 2 Tes 3, 7-9). Na przykładzie Apostoła mogły się one przekonać, co znaczy iść za Chrystusem. My nato¬miast od kogóż moglibyśmy uczyć się tego w każdej epoce lepiej niż od Matki Chrystusa?”.
Obowiązki wypływające z poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi (ks. Jan Drozd SDS)
„Poświęcenie się Bogurodzicy jest aktem religijnym i jako taki za¬wiera w sobie głęboki sens, pociągając za sobą pewne zobowią¬zania. Żaden bowiem akt religijny, choćby najuroczyściej doko¬nany, nie ma żadnego sensu, jeśli nie wywoła silnego i trwałego oddźwięku w naszej woli. Poświęcić się Niepokalanemu Sercu to związać się wewnętrznie z Jej życzeniami, które należy wypeł¬niać. Na tym właśnie polega nasz duchowy związek z Nią, który nie jest niczym innym, jak służbą dla niej, służebnictwem.
Kult służebnictwa maryjnego w pełnym i właściwym zna¬czeniu obejmuje poddanie się pod władzę i rozkazy Maryi jako naszej Matki i Królowej. Królowanie zaś Maryi nad nami nie ma oczywiście innego celu, jak upodobnienia nas do obrazu Jej Syna i wprowadzenie w nasze życie Jego Królestwa. Właściwe bowiem królowanie Maryi jest jednym z aspektów Królestwa Chrystusowego, które w życiu Maryi ukazało się w formie naj¬czystszej. Kierując nas do Jezusa Chrystusa wychowuje nas Ona według swego wzoru”.
Akt osobistego poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
O Serce Niepokalane! W zjednoczeniu z Sercem Jezusa, Twojego Najmilszego Syna, poświęcam i oddaję się Tobie całkowicie i bez zastrzeżeń, wołając: O Serce Maryi, cały należę do Ciebie i wszystko, co posiadam, jest Twoje. Twojemu Niepokalanemu Sercu poświęcam życie moje i całą działalność moją, zmysły i władze, dobra duchowe i doczesne, przyrodzone i nadprzyrodzone, zewnętrzne i wewnętrzne, przemijające i trwałe, moją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość – bez zastrzeżeń – mój czas, życie, wieczność, niebo, serce moje, ciało, duszę, osobę i w ogóle całą moją istotę – wszystko!
O Serce gorejące Bożą miłością, zdaję się zupełnie na Ciebie i powierzam się Tobie. Bądź moim światłem i siłą, moim oparciem i pomocą, odpoczynkiem i schronieniem, radością i życiem, moim orędownikiem i moim wszystkim po Najświętszym Sercu Jezusa, mojego Króla i Oblubieńca. Amen.
Akt poświęcenia się rodziny Niepokalanemu Sercu Maryi
Maryjo, rodzina nasza poświęca się dziś bez reszty Twojemu Niepokalanemu Sercu. Zawierzamy Ci naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, zwłaszcza godzinę naszej śmierci i samą śmierć. Racz sprawować opiekę nad nami i rozporządzać naszym czasem, naszym życiem duchowym, naszą pracą. Poświęcamy Ci nasze ciała, nasze dusze, nasze zdolności i umiejętności. Tobie zawierzamy naszą wolność, nasze dążenia, nasze powinności, a nawet nasze przewinienia.
Nade wszystko oręduj za nami do Ducha Świętego, którego jesteś Oblubienicą, by nas napełnił i uświęcił. Spraw, aby nasze ognisko rodzinne stało się drugim domem nazaretańskim. Uświęcaj nas przez codzienne odmawianie różańca i częste przyjmowanie sakramentów świętych. Błogosław nas wszystkich i obdarz nas Twoim niezwykłym pokojem. Pozostań z nami na zawsze razem z Jezusem, św. Józefem i aniołami świętymi. Bądź "Arką zbawienia" dla tej rodziny, która teraz i na zawsze pragnie należeć do Ciebie na cześć i chwałę Boga Najwyższego. Amen.
Akt zawierzenia wspólnoty zakonnej Niepokalanemu Sercu Maryi
Maryjo Niepokalana! My, Twoi synowie i córki, związane dobrowolnie ślubami zakonnymi, przychodzimy do Twych stóp, aby odnowić poświęcenie się Twojemu Niepokalanemu Sercu. Matko, weź nasze serca i dusze. Weź i kształtuj w nas najdoskonalej wizerunek Jezusa. Wyjednaj nam gotowość do pełnienia woli Bożej i zupełne poddanie się Twemu kierownictwu.
Niepokalane Serce Maryi! Otwierasz przed nami szerokie pole pracy. Zstępując z nieba w słodkim poselstwie miłosierdzia, wzywasz nas, byśmy nieśli ratunek światu, który leci w przepaść zmysłowości i żądzy użycia. Jesteśmy gotowi podjąć pokutę za grzechy własne i za grzechy świata, aby wybłagać pokój i uświęcenie dla ludzi dobrej woli. Na Twój głos stajemy w pierwszym szeregu, rozumiejąc, jaka na nas spoczywa odpowiedzialność. Miarą łask spływających na ludzkość jest nasza wierność i gorliwość w pełnieniu powołania.
O Maryjo, wiemy, że nasza apostolska praca tylko wtedy wyda owoce, kiedy będziemy się wzorować na niepokalanej czystości Twego Serca, kiedy iść będziemy śladami Twojego przykładu i wypełniać Twoje polecenia.
Przyrzekamy więc miłować we wszystkim wolę Bożą, a wolę własną ochotnie poddać władzy zakonnej i kościelnej. Postanawiamy ze czcią słuchać Ojca świętego. Pragniemy każdy dzień naszego życia znaczyć czystością, umartwieniem, męstwem, cierpliwością wobec wszelkich doświadczeń i przez to powstrzymać napór zła i zepsucia. Chcemy odrodzić świat, zaczynając od odnowy własnych domów zakonnych.
O Matko, wybłagaj nam nowy okres życia, okres gorliwego dążenia do świętości. Niech progiem do tego nowego etapu stanie się dzień dzisiejszy, kiedy u Twych stóp odnawiamy w duchu nasze przyrzeczenia dane Bogu na chrzcie i przy składaniu profesji zakonnej.
Niepokalane, macierzyńskie Serce Maryi! Pragniemy wynagrodzić Ci za wszystkie zniewagi i rany, zadane przez nas, przez nasze wspólnoty i przez tych, którzy Cię nie znają, nie czczą, nie miłują. Spełniając Twe życzenie, postanawiamy nadal poświęcać Tobie wszystkie pierwsze soboty miesiąca. Będziemy kochać i odmawiać drogi Ci różaniec, polecać opiece Twojej Kościół święty, Ojca świętego, Ojczyznę, naszych braci Słowian i cały świat.
Królowo nasza, ochroń nasze domy zakonne i zgromadzenia od zepsucia i ataku nieprzyjaciół. Wybłagaj nam niezłomnego ducha wiary, bezgraniczną nadzieję i heroiczną miłość. Nasza Jasnogórska Pani, Królowo Różańca świętego, uproś całemu światu sprawiedliwy i trwały pokój. Daj, byśmy z imieniem Twoim na ustach żyli i umierali, a gdy zajdzie potrzeba, umieli z nim iść na trud i krzyż za świętą sprawę. Amen.
Modlitwy Anioła z Fatimy
- O Boże mój, wierzę w Ciebie, uwielbiam Ciebie,
ufam Tobie i miłuję Ciebie.
Proszę Cię o przebaczenie dla tych, którzy w Ciebie nie wierzą,
Ciebie nie uwielbiają, nie ufają Tobie i Ciebie nie miłują.
- Trójco Przenajświętsza, Ojcze, Synu i Duchu Święty.
W najgłębszej pokorze cześć Ci oddaję i ofiaruję Tobie
Przenajdroższe Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Jezusa Chrystusa,
obecnego na ołtarzach całego świata
jako wynagrodzenie za zniewagi,
świętokradztwa i obojętność, którymi jest On obrażany.
Przez nieskończone zasługi Jego Najświętszego Serca
i przez przyczynę Niepokalanego Serca Maryi,
proszę Cię o łaskę nawrócenia biednych grzeszników.
- O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy,
zachowaj nas od ognia piekielnego,
zaprowadź wszystkie dusze do nieba
i dopomóż szczególnie tym,
którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia.
Więcej informacji:
Sekretariat Fatimski
os. Krzeptówki 14, 34-500 Zakopane
tel. 18/ 20 66 420
www.sekretariatfatimski.pl
e-mail:
Poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi
Treść folderów wydanych przez Sekretariat Fatimski:
- Niepokalane Serce Maryi. Spojrzenie Kościoła
- Poświęcenie Niepokalanemu Sercu Maryi
Propozycja nabożeństwa:
- Nabożeństwo ku czci Niepokalanego Serca Maryi - agenda liturgiczna diec. opolskiej
- Propozycja nabożeństwa na dzień Maryi Królowej - 22 sierpnia (odnowienie poświęcenia) - patrz poniżej: AKTY POSWIĘCENIA
Akty poświęcenia:
- Poświęcenie Polski Najświętszemu Sercu Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi - 25 marca 2020
- Akt osobistego poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
- Akt poświęcenia się rodziny Niepokalanemu Sercu Maryi
- Akt zawierzenia wspólnoty zakonnej Niepokalanemu Sercu Maryi
- AKT POŚWIĘCENIA KOŚCIOŁA W POLSCE NIEPOKALANEMU SERCU MARYI - 6 czerwca 2017
- BIAŁORUŚ List pasterski i akt poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi Białorusi 2016
- UKRAINA Akt poświęcenia Ukrainy Niepokalanemu Sercu Maryi 2016
- Akt poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi Wspólnot Żywego Różańca Jasna Góra 2014
- Zawierzenie Fatimskie Rycerstwa Niepokalanej w Tuchowie 2014
- KRZEPTÓWKI - Akt poświęcenia Narodu Polskiego i Podhala Niep. Sercu Maryi 22.08.2011
- KRZEPTÓWKI - Akt zawierzenia Rodzin Fat. Niepokalanemu Sercu Maryi 12.08.1995
- FRANCISZEK Dzień Maryi 13.10.2013 - Zawierzenie świata Niep. Sercu Maryi
- BENEDYKT XVI Poświęcenie kapłanów Niepokalanemu Sercu Maryi 13. 05. 2010 Fatima
- BENEDYKT XVI Zawierzenie Maryi 12. 05. 2010 Fatima
- JAN PAWEŁ II - Akt zawierzenia Matce Bożej Kościoła i świata WATYKAN 2000 r.
- JAN PAWEŁ II - Akt zawierzenia Matce Bożej FATIMA 1991 r.
- JAN PAWEŁ II - Akt poświęcenia świata WATYKAN 1984 r.
- PAWEŁ VI - Poświęcenie świata i Kościoła Niepokalanemu Sercu Maryi WATYKAN 1964 r.
- PIUS XII - Poświęcenie całego ludu rosyjskiego Niepokalanemu Sercu Maryi 1952 r.
- PIUS XII - Akt poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi WATYKAN 1942 r.
- Poświęcenie Narodu Polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi 1946 r.
- Poświęcenie Niepokalanemu Sercu Maryi Rycerstwa Niepokalanej
- Poświęcenie wspólnot zakonnych Niepokalanemu Sercu Maryi 1946 r.
- Ślubowania akademickie na Jasnej Górze 1936 r.
- Marszałka Józefa Piłsudskiego akt oddania Polski Sercu Najświętszej Panny Maryi - 1920 r.
Dzień 22 sierpnia - święto Maryi Królowej
Tego dnia cały Kościół odnawia poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi
Ojciec Święty Pius XII, który dokonał poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi w 1942 r., ustanawiając to święto w 1954 r.zwrócił się do całego Kościoła w następujących słowach:
"Naszą Apostolską Władzą WYZNACZAMY I USTANAWIAMY ŚWIĘTO MARYI KRÓLOWEJ, które cały świat winien obchodzić corocznie w dniu 31 maja (dziś jest to dzień 22 sierpnia).
Równocześnie ZARZĄDZAMY, aby w tym dniu odnawiano poświęcenie ludzkości Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny. To bowiem pozwala żywić niepłonną nadzieję, że nadejdą czasy pomyślne, rozjaśnione triumfem religii i chrześcijańskim pokojem" (Ad caeli Reginam 1954, Pius XII). Zobacz tekst encykliki
Bądźmy wszyscy apostołami Maryi, by tego dnia zjednoczyła nas wspólna modlitwa, przez którą ponownie oddamy się Niepokalanemu Sercu Maryi - Sercu, które jest nam "schronieniem i drogą, która zaprowadzi nas do Boga".
Obrzęd poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Propozycja pastoralna
Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Królowej - 22 sierpnia
Wspomnienie Maryi Królowej zostało wprowadzone przez papieża Piusa XII encykliką Ad caeli Reginam (Do Królowej niebios) wydaną 11 października 1954 r., w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi. Już w czasie Soboru Watykańskiego I w roku 1869 biskupi francuscy i hiszpańscy prosili o to święto. Pierwszy Kongres Krajowy Maryjny we Francji odbyty w Lyonie (1900) prośbę tę ponowił. Uczyniły to również międzynarodowe kongresy maryjne odbyte we Fryburgu (1902) i w Einsiedeln (1904). Od roku 1923 wyłonił się specjalny ruch pro regalitate Mariæ. Początkowo wspomnienie Maryi Królowej obchodzone było w dniu 31 maja, ale w wyniku posoborowej reformy kalendarza liturgicznego przesunięto je na oktawę uroczystości Wniebowzięcia Maryi - 22 sierpnia. To właśnie wydarzenie ukoronowania Maryi wspominamy w piątej tajemnicy chwalebnej różańca, a we wspomnienie dokonujemy aktu ponowienia poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi.
Tytuł ten podkreślony został także w dokumentach Soboru Watykańskiego II, szczególnie w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen gentium: „Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panującego (por. Ap 19,16) oraz zwycięzcy grzechu i śmierci” (KK 59).
PIEŚŃ
1. Matko najświętsza, do Serca Twego, * Mieczem boleści wskroś przeszytego,
Wołamy wszyscy, z jękiem, ze łzami: * Ucieczko grzesznych, módl się za nami!
2. Gdzie my, o Matko, ach, gdzie pójdziemy, * I gdzie ratunku szukać będziemy?
Twojego ludu nie gardź prośbami, * Ucieczko grzesznych, módl się za nami!
3. Imię Twe, Matko, litością słynie, * Tyś nam pociechą w każdej godzinie,
Gdyśmy ściśnieni bólu cierniami, * Ucieczko grzesznych, módl się za nami!
WPROWADZENIE
Ze wspomnień Siostry Łucji – fatimskiej wizjonerki
Tuy, Hiszpania 13 VI 1929 r.
Uprosiłam u mych przełożonych i mego spowiednika zezwolenie na odprawienie godziny świętej każdej nocy z czwartku na piątek od 11 do północy. Jednej nocy byłam sama. Uklękłam przy balaskach w środku kaplicy, aby odmówić modlitwę Anioła. Ponieważ czułam się zmęczona, wstałam i modliłam się dalej z podniesionymi rękami. Paliła się tylko wieczna lampka. Nagle zrobiło się jasno w całej kaplicy wskutek nadprzyrodzonego światła.
Na ołtarzu pokazał się jasny krzyż sięgający aż do sufitu. W jaśniejszym świetle można było zobaczyć w górnej części krzyża oblicze i górną część ciała człowieka. Nad piersią, gołąbka również ze światła. A do krzyża przybite ciało drugiego człowieka. Trochę niżej bioder w powietrzu wisiał kielich i wielka Hostia, na którą spadały krople krwi z oblicza Ukrzyżowanego i z jednej rany piersiowej. Z Hostii spływały te krople do kielicha. Pod prawym ramieniem krzyża stała Najświętsza Maryja Panna. Była to Matka Boska Fatimska ze swym Niepokalanym Sercem w lewej ręce, bez miecza i róż, ale z cierniową koroną i płomieniem. Pod lewym ramieniem krzyża wielkie litery jakby z czystej wody źródlanej biegły na ołtarz tworząc słowa: Łaska i Miłosierdzie. Zrozumiałam, że mi została przekazana tajemnica Trójcy Przenajświętszej. I otrzymałam natchnienie na temat tej tajemnicy, którego mi jednak nie wolno wyjawić. Potem rzekła Matka Boża do mnie: «Przyszła chwila, w której Bóg wzywa Ojca Św., aby wspólnie z biskupami całego świata poświęcił Rosję memu Niepokalanemu Sercu, obiecując ją uratować za pomocą tego środka. Tyle dusz zostaje potępionych przez sprawiedliwość Bożą z powodu grzechów przeciwko mnie popełnionych. Przychodzę przeto prosić o zadośćuczynienie. Ofiaruj się w tej intencji i módl się». Mówiłam o tym mojemu spowiednikowi, który mi polecił spisać, czego Matka Boża żądała.
Ojciec Święty Pius XII w odpowiedzi na prośbę Matki Bożej z Fatimy dokonał poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi w 1942 roku. Ponadto ustanawiając święto Maryi Królowej w 1954 r. zwrócił się do całego Kościoła słowami encykliki Ad caeli Reginam:
Po długiej tedy i dojrzałej rozwadze, mając to mocne przeświadczenie, że wielkie korzyści wynikną dla Kościoła, gdy ta niezbicie dowiedziona prawda zajaśnieje wszystkim, widocznie, niby pochodnia promienna, zatknięta na świeczniku - mocą Apostolskiej Naszej władzy ustanawiamy święto Królowej Maryi, które ma być obchodzone w całym świecie w dniu 31 maja (aktualnie, po reformie kalendarza jest to dzień 22 sierpnia). Nakazujemy również, aby tegoż dnia ponawiano poświęcenie się rodzaju ludzkiego Niepokalanemu Sercu Panny Maryi. W nim bowiem leży nadzieja nadejścia lepszego wieku, tryumfu wiary i chrześcijańskiego pokoju.
Niech tedy wszyscy z większą jeszcze niż dotąd ufnością garną się do tronu miłosierdzia i łaski Królowej i Matki naszej, błagając o pomoc w nieszczęściach, o światło w ciemnościach, o pociechę w cierpieniach i smutkach; a nade wszystko niech się wyrwą z niewoli grzechów i służą z wdziękiem dziecięcej pobożności pod berłem tak wielkiej Matki! Niech tłumy wiernych cisną się do Jej świątyń, niech obchodzą Jej święta; niech Jej błagalna koronka będzie we wszystkich dłoniach i niech przeniknie do kościołów i chat, do szpitali i więzień, na drobne zebrania i masowe manifestacje wiernych, celem głoszenia Jej chwały! Niech Imię Maryi słodsze nad nektar i droższe od pereł będzie w najwyższym poszanowaniu; niechaj nikt na to Imię, okryte takim majestatem i zdobne macierzyńskim wdziękiem, nie miota jakichkolwiek przeklętych wyrazów, świadczących o wstrętnej duszy; i niech się nie waży mówić niczego, co by uwłaczało należnej Mu czci!
Życząc sobie jak najgoręcej, by Królowa i Matka ludu chrześcijańskiego przyjęła te Nasze hołdy i swym pokojem rozbroiła targane zawiścią państwa i by nam po tym wygnaniu ukazała Jezusa, który nam będzie pokojem, wiecznym Weselem, udzielamy Wam z chęcią, Czcigodni Bracia, i Waszej owczarni, jako zadatku pomocy Boga Wszechmogącego i dowodu Naszej miłości, Apostolskiego Błogosławieństwa.
Dan w Rzymie u św. Piotra, w święto Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny, dnia 11 października 1954
AKT POŚWIĘCENIA
Akt poświęcenia Narodu Polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi - Jasna Góra, 8 września 1946
Błogosławiona Dziewico, Matko Boga Przeczysta! Jak ongiś po szwedzkim najeździe król Jan Kazimierz Ciebie za Patronkę i Królowę państwa obrał i Rzeczpospolitą Twojej szczególnej opiece i obronie polecił, tak w tę dziejową chwilę, my, dzieci narodu polskiego, stajemy przed Twym tronem w hołdzie miłości, czci serdecznej i wdzięczności. Tobie i Twojemu Niepokalanemu Sercu poświęcamy siebie, cały naród i wskrzeszoną Rzeczpospolitą, obiecując Ci wierną służbę, oddanie zupełne oraz cześć dla Twych świątyń i ołtarzy. Synowi Twojemu, a naszemu Odkupicielowi ślubujemy dochowanie wierności Jego nauce i prawu, obronę Jego Ewangelii i Kościoła, szerzenie Jego królestwa.
Pani i Królowo nasza! Pod Twoją obronę uciekamy się; macierzyńską opieką otocz rodzinę polską i strzeż jej świętości. Natchnij duchem nadprzyrodzonym i pobożnością naszą parafię; ochraniaj jej lud od grzechów i nieszczęść, a pasterza umacniaj i uświęcaj swymi łaskami. Narodowi polskiemu uproś stałość w wierze, świętość życia, zrozumienie posłannictwa. Złącz go w zgodzie i bratniej miłości. Daj tej polskiej ziemi, przesiąkniętej krwią i łzami, spokojny i chwalebny byt w prawdzie, sprawiedliwości i wolności. Rzeczpospolitej Polskiej bądź Królową i Panią, natchnieniem i Patronką.
Potężna Wspomożycielko wiernych! Otocz płaszczem opieki Papieża oraz Kościół święty. Bądź mu puklerzem: wyjednaj mu świętość i żarliwość apostolską, swobodę i skuteczne działanie. Powstrzymaj zalew bezbożnictwa. Ludom od Kościoła odłączonym wskaż drogę powrotu do jedności Chrystusowej owczarni. Okaż niewierzącym słońce prawdy i podbij ich dusze czułością Twego Niepokalanego Serca.
Władna świata Królowo! Spojrzyj miłościwym okiem na troski i błędy rodzaju ludzkiego. Wyprowadź go z udręki i bezładu, z nieuczciwości i grzechów. Wyproś narodom pojednanie szczere i trwałe. Wskaż im drogę powrotu do Boga, by na Jego prawie budowały życie swoje. Daj wszystkim trwały pokój, oparty na sprawiedliwości, braterstwie, zaufaniu.
Przyjmij naszą ofiarę i nasze ślubowanie, Matko Boga i nasza. Przygarnij wszystkich do swego Niepokalanego Serca i złącz nas na zawsze z Chrystusem i Jego świętym królestwem. Amen.
PIEŚŃ NA ZAKOŃCZENIE
1. Idźmy, tulmy się jak dziatki, Do Serca Maryi Matki.
Czy nas nęka życia trud, czy to winy czerni brud!
Idźmy, idźmy ufnym krokiem, z rzewnym sercem łzawym okiem:
Serce to zna dzieci głos, odwróci bolesny cios.
2. Ach, to Serce dobroć sama, najczulsze z córek Adama.
Jest otwarte w każdy czas, samo szuka, wzywa nas:
"Pójdźcie do mnie dziatki moje, wyczerpując łaski zdroje:
Kto mnie znajdzie, życie ma, Temu Syn zbawienie da.
Źródło: https://m.ourladyoftheholyrosarychapel.com/INTRO1.html
Niepokalane Serce Maryi
Dekret i tekst Dyrektorium Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów - podpisane przez Jana Pawła II w dn. 14. 12. 2001 r.
KONGREGACJA DS. KULTU BOŻEGO I DYSCYPLINY SAKRAMENTÓW
Prot. N. 1532/00/L
DEKRET
W stwierdzeniu, że „liturgia jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc" (KL nr 10), Sobór Watykański II przypomina jednak, że „życie duchowe nie ogranicza się do udziału w samej tylko liturgii" (KL nr 12). Dla ubogacenia bowiem życia duchowego wiernych „usilnie się zaleca nabożeństwa chrześcijańskiego ludu", a zwłaszcza te, które odbywają się na zlecenie Stolicy Apostolskiej. „Szczególnym uznaniem cieszą się także nabożeństwa partykularnych Kościołów, sprawowane z polecenia biskupów" (KL nr 13). Dlatego to Ojcowie soborowi określili ich zasadnicze pojmowanie teologiczne i duszpasterskie w stwierdzeniu: „uwzględniając okresy liturgiczne, należy te nabożeństwa tak uporządkować, aby były zgodne ze świętą liturgią, z niej niejako wypływały i do niej wiernych prowadziły. Liturgia bowiem ze swej natury znacznie je przewyższa" (tamże).
W świetle takiego autorytatywnego nauczania i innych wypowiedzi Urzędu Nauczycielskiego Kościoła oraz istniejących aktualnych potrzeb duszpasterskich w odniesieniu do praktyk pobożności chrześcijańskiego ludu Konferencja Plenarna Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów w dniach 26-28 września 2001 roku zatwierdziła obecne Dyrektorium. W Dyrektorium tym jest mowa o harmonijnej zgodności między liturgią a pobożnością ludową. Dokument przypomina także zasady, które powinny być podstawą tej zgodności. Podaje on także odpowiednie wskazania w celu ich owocnego zastosowania w każdym z Kościołów lokalnych zgodnie z ich tradycjami miejscowymi. Do biskupów należy więc w sposób szczególny ocena pobożności ludowej, której owoce nadal stanowią wielką wartość w zachowaniu wiary chrześcijańskiego ludu i są pomocne w stosowaniu pozytywnych wysiłków duszpasterskich i ich skuteczności.
Po otrzymaniu od Ojca świętego Jana Pawła II zgody na publikację „Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania" (pismo Sekretariatu Stanu z dnia 14 grudnia 2001, Prot. N. 497.514) Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów czyni to z zadowoleniem i nadzieją, że dokument ten stanie się dla duszpasterzy pomocą, by wierni mogli wzrastać w Chrystusie, dla Niego i z Nim, w Duchu Świętym, ku chwale Ojca, który jest w niebie.
Bez względu na wszelkie przeciwne zarządzenia.
W siedzibie Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, dnia 17 grudnia 2001.
JORGE A. Kardynał MEDINA ESTEVEZ
Prefekt Kongregacji
† FRANCESCO PIO TAMBURRINO
Arcybiskup Sekretarz
Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazani
Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
Niepokalane Serce Maryi
174. W dzień po uroczystości Najświętszego Serca Jezusa Kościół obchodzi wspomnienie Niepokalanego Serca Maryi. Bezpośrednie sąsiedztwo tych dwóch obchodów już samo w sobie stanowi znak liturgiczny ich ścisłego związku: mysterium Serca Zbawiciela rzuca światło i odbija się w Sercu Matki, będącej jednocześnie towarzyszką i uczennicą. Jak uroczystość Najświętszego Serca Jezusa jest syntetyczną celebracją zbawczych tajemnic Chrystusa, których źródłem jest Serce, tak wspomnienie Niepokalanego Serca Maryi jest całościową celebracją „serdecznego" współudziału Matki w zbawczym dziele swego Syna, począwszy od wcielenia aż do Jego śmierci, zmartwychwstania i zesłania daru Ducha Świętego.
Cześć dla Niepokalanego Serca Maryi rozpowszechniła się bardzo po Jej objawieniach w Fatimie w roku 1917. W 25. rocznicę tych objawień, w roku 1942, Pius XII zawierzył Kościół i cały rodzaj ludzki Niepokalanemu Sercu Maryi, a w roku 1944 wspomnienie Niepokalanego Serca Maryi zostało rozszerzone na cały Kościół.
Formy kultu Niepokalanego Serca Maryi - zachowując nieprzekraczalny dystans między Synem, prawdziwym Bogiem, i Maryją, która jest tylko stworzeniem - w pobożności ludowej naśladują cześć oddawaną Sercu Chrystusa przez: oddanie się Jej poszczególnych wiernych, rodzin, wspólnot zakonnych i narodów1, zadośćuczynienie przez modlitwę i umartwienie, dzieła miłosierdzia i praktykę pięciu pierwszych sobót miesiąca.
Do praktyki Komunii sakramentalnej w pięć pierwszych sobót miesiąca odnoszą się wszystkie wskazania dotyczące również dziewięciu pierwszych piątków miesiąca2. Nie przeceniając znaku czasowego [czyli tych dni] i pamiętając o właściwym miejscu Komunii św. w celebracji eucharystycznej, tę pobożną praktykę powinno się rozumieć jako okazję sprzyjającą głębokiemu, na wzór postawy Maryi, przeżywaniu tajemnicy paschalnej Chrystusa celebrowanej w Eucharystii.
-------------------------------------------------------
1. Wśród aktów oddania się Niepokalanemu Sercu Maryi na pierwszym miejscu należy wymierne zawierzenie świata dokonane 31 października 1942 przez Piusa XII; por. AAS 34 (1942) 318. Zawierzenie to zostało ponowione przez Jana Pawła II w łączności z wszystkimi biskupami Kościoła w dniu 25 marca 1984; por. Insegnamenti di Giovanni Paolo II, t. VII/1 (1984), s. 774-779.
2. Por. niniejsze Dyrektorium, 171.
Konstytucja o liturgii świętej
Sacrosanctum Concilium
13. Zaleca się usilnie nabożeństwa ludu chrześcijańskiego, zgodne z przepisami i zasadami Kościoła, zwłaszcza te, które się odbywają z woli Stolicy Apostolskiej.
Szczególnym uznaniem cieszą się także nabożeństwa partykularnych Kościołów, odprawiane z polecenia biskupów, stosownie do zwyczajów lub ksiąg prawnie zatwierdzonych.
Poświęcenie się wspólnot zakonnych
Niepokalanemu Sercu Maryi - Jasna Góra 19.08.1946
„Łącząc modlitwy z ofiarami wspomagać będziemy biednych grzeszników, których los takim smutkiem przepełnia Twoje Niepokalane, Macierzyńskie Serce. Pragniemy wynagradzać Ci wszystkie zniewagi i rany doznane z winy naszej i naszych braci.
Aby pocieszyć Twoje Niepokalane Serce, spełniać będziemy Jego życzenia, poświęcając pierwsze soboty miesiąca czci Twego Niepokalanego Serca przez nabożeństwo według Twoich wskazówek.
Kochać będziemy tak drogi Ci różaniec święty”.
List Episkopatu Polski
1 stycznia 1948
Trzeba, aby się Naród odrodził w Bogu, aby był katolicki nie tylko z imienia, ale z przekonania, więcej jeszcze, z życia ; nie od święta, ale na każdy roboczy dzień. Poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi, to pierwszy krok na tej drodze mozolnej ku odrodzeniu.
Nabożeństwo Pierwszych Sobót Miesiąca
Bp Stanisław Czajka – 1948
Poświęcenie jasnogórskie narodu polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi było najwspanialszym aktem hołdu złożonym przez Polskę Bogarodzicy. Podobnej manifestacji, podobnych tłumów Jasna Góra nie widziała nigdy przedtem.
Sama Matka Najświętsza wyraziła życzenie we Fatima, aby poświęcono świat Jej Niepokalanemu Sercu. Ale jednym i tym samym zdaniem wyraziła także życzenie o Komunię św. wynagradzającą w pierwsze soboty miesiąca.
List Pasterski Prymasa Polski
Wielkopostne przygotowanie do Przyrzeczeń Jasnogórskich w parafiach
Gniezno Warszawa, Popielec 1957
„By należycie przygotować się do dnia Przyrzeczeń Narodu, wszyscy musimy dobrze zrozumieć, do czego się zobowiązujemy, rozważyć treść i znaczenie zobowiązań, które na siebie przyjmujemy. Pomogą nam do tego pierwsze soboty miesiąca, kazania katechizmowe i nauki rekolekcyjne Wielkiego Postu. Wszystkie nauki rekolekcyjne, ogólne i stanowe, rachunki sumienia i ćwiczenia pokutne mają być osnute wokół tych zobowiązań, które były ogłoszone z wałów Jasnej Góry”.
Błogosławieństwo Prymasa Polski
Księżom Pallotynom, Sekretariatowi Fatimskiemu oraz tym, którzy modlą się w Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach z okazji Wielkiej Nowenny Fatimskiej składam wyrazy uznania i podziękowania.
Wszystkich obejmuję wdzięczną modlitwą i z serca błogosławię
+ Józef Kowalczyk
Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński
Prymas Polski
Gniezno, styczeń 2012 roku
Benedykt XVI
Fatima - 13 maja 2010
„Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatimy została zakończona. W Piśmie Świętym często widać, że Bóg poszukuje sprawiedliwych, aby ocalić miasto ludzkie i to samo czyni tutaj w Fatimie, kiedy pyta: "Czy chcecie ofiarować się Bogu, by znosić wszelkie cierpienia, które On zechce na was zesłać w akcie zadośćuczynienia za grzechy, przez które jest obrażany i jako błaganie o nawrócenie grzeszników?”
Benedykt XVI
TV RAI UNO - 22 kwietnia 2011
Papieże - czy to Pius XII, czy Paweł VI, czy Jan Paweł II - dokonali wielkich aktów zawierzenia Najświętszej Maryi Pannie i uważam, że jako gesty wobec ludzkości, wobec samej Maryi, były one bardzo ważne. Myślę, że teraz ważne jest uwewnętrznienie aktu zawierzenia, pozwolenie, by nas przeniknął, by dokonał się w nas. Dlatego odwiedziłem kilka wielkich sanktuariów maryjnych na świecie: Lourdes, Fatimę, Częstochowę, Altotting... Zawsze z tą intencją skonkretyzowania, uwewnętrznienia aktu zawierzenia, by stał się rzeczywiście naszym aktem. Sądzę, że wielki, publiczny akt został już zrealizowany.
Więcej informacji oraz materiały pomocnicze:
Sekretariat Fatimski, os. Krzeptówki 14
34-500 Zakopane, Polska
tel. 18 20 66 420
e-mail:
www.sekretariatfatimski.pl
