List siostry Łucji do Piusa XII

zredagowany 24 październi­ka 1940 r.,

poprawiony i wysłany 2 grudnia 1940 r.

 

„Pokornie uniżona u stóp Waszej Świątobliwości przychodzę ja­ko ostatnia owieczka trzody powierzonej opiece Waszej Świątobli­wości, aby otworzyć moje serce z nakazu mojego kierownika du­chownego.

Jestem tą, która została przy życiu, z dzieci, którym Matka Boża raczyła ukazać się w Fatimie (Portugalia) od dnia 13 maja do paź­dziernika 1917 r.

Przychodzę, Ojcze Święty, ponowić prośbę, jaka została już za­niesiona wiele razy Waszej Świątobliwości.

Ta prośba pochodzi od Pana Jezusa i Naszej dobrej Matki z Nieba.

 

W 1917 r., w części objawień, które nazwaliśmy «tajemnicą», Naj­świętsza Dziewica wyjawiła koniec wojny, która wtedy dręczyła Eu­ropę, i ogłosiła jeszcze inną, w przyszłości, mówiąc, że aby ją zaże­gnać, przyszła prosić o poświęcenie Rosji Jej Niepokalanemu Sercu i o Komunię św. wynagradzającą w pierwsze soboty miesiąca. Obie­cała, że jeśli spełni się Jej prośby, tamten naród się nawróci i zosta­nie przywrócony pokój. W przeciwnym razie zapowiada rozszerza­nie się jego błędów w całym świecie, wojny, prześladowania Kościoła świętego, męczeństwo wielu chrześcijan, różne prześladowania i cier­pienia Waszej Świątobliwości oraz unicestwienie wielu narodów.

 

Ojcze Święty, aż do 1926 r. pozostało to tajemnicą według wy­raźnego nakazu Matki Bożej. Wtedy, po objawieniu, w którym pro­siła, żeby upowszechniać w świecie Komunię św. wynagradzającą w pierwsze soboty pięciu kolejnych miesięcy, przystępując w tym samym celu do spowiedzi, rozmyślając kwadrans o tajemnicach Ró­żańca i odmawiając jego jedną część w celu wynagrodzenia znie­wag, świętokradztwa i obojętności popełnionych przeciw Jej Nie­pokalanemu Sercu, obiecała tym, którzy praktykowaliby to nabożeństwo, że pomoże im w godzinie śmierci wszelkimi łaskami potrzebnymi do zbawienia.

 Źródło: https://www.fatima.pt/pl/pages/modlitwa-o-beatyfikacje-slugi-bozej-siostry-lucji-

Przedstawiłam tę prośbę Matki Bożej spowiednikowi, który użył pewnych środków, aby to zostało zrealizowane. Jednak dopiero 13 września 1939 r. Biskup Leirii raczył ogłosić w Fatimie tę prośbę Matki Bożej. Korzystam, Ojcze Święty, z tej okazji, aby poprosić Wa­szą Świątobliwość, żeby zechciał pobłogosławić i rozszerzyć to na­bożeństwo na cały świat.

 

W 1929 r. Matka Boża za pomocą innego objawienia prosiła o po­święcenie Rosji Jej Niepokalanemu Sercu, obiecując nie pozwolić na rozpowszechnianie się błędów, które popełnił ten kraj, i doko­nać jego nawrócenia.

 

Po jakimś czasie powiadomiłam spowiednika o prośbie Matki Bo­żej. Ksiądz ten zastosował pewne środki, aby to spełnić w taki spo­sób, aby wiadomość dotarła do papieża Piusa XI.

 

W kilku wewnętrznych rozmowach Pan Jezus nie przestawał na­legać na spełnienie tej prośby. Ostatnio obiecał, że jeśli Wasza Świą­tobliwość raczy dokonać poświęcenia świata Niepokalanemu Ser­cu Maryi ze szczególnym uwzględnieniem Rosji oraz raczy nakazać, żeby w jedności z Waszą Świątobliwością w tym samym czasie do­konali tego również wszyscy biskupi świata, to skróci dni utrapie­nia, w których zdecydował się ukarać narody za ich zbrodnie za po­mocą wojny, głodu i różnych prześladowań Kościoła świętego i Waszej Świątobliwości.

 

Ojcze Święty, jeśli w jedności mojej duszy z Bogiem nie jestem zwodzona, Pan Jezus obiecuje przez wzgląd na poświęcenie narodu Niepokalanemu Sercu Maryi, jakiego dokonali Księża Bisku­pi portugalscy, szczególną opiekę nad naszą Ojczyzną podczas tej wojny. Powiedział też, że ta opieka będzie dowodem łask, których udzieli innym narodom, jeśli zostaną poświęcone.

Teraz, Ojcze Święty, proszę mi pozwolić wy powiedzieć jeszcze jed­ną prośbę, która jest wielkim pragnieniem mojego biednego ser­ca: niechaj święto na cześć Niepokalanego Serca Maryi zostanie roz­szerzone na cały świat jako jedne z głównych w Kościele świętym.

Z największym poszanowaniem i oddaniem proszę o błogosła­wieństwo apostolskie.

 

Tuy (Hiszpania), 2 grudnia 1940 r.”.

 

źródło: Luigi Gonzaga da Fonseca, Cuda Fatimy. Objawienia, kult, orędzie, Edycja św. Pawła 2007 ss. 308-309