Fatima woła o nabożeństwo pięciu pierwszych sobót miesiąca!

LIST PASTERSKI BISKUPA RZESZOWSKIEGO JANA WĄTROBY NA WIELKI POST 2017 r.

LIST PASTERSKI BISKUPA RZESZOWSKIEGO
JANA WĄTROBY
NA WIELKI POST 2017 r.

Umiłowani Bracia i Siostry!
1. „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15)
Każdego roku tymi słowami Pana Jezusa rozpoczynamy czas Wielkiego Postu. W naszej religii czas ma podstawowe znaczenie, bo w czasie osiągamy zbawienie. W szczególny sposób ta prawda odnosi się do Wielkiego Postu. Jest to czas inny. Więcej w nim modlitwy, umartwienia, więcej wyrazów troski o oczyszczenie się z grzechów i różnych słabości. Jest to czas spowiedzi świętej, zadumy nad własnym życiem w czasie rekolekcji, czas jałmużny i czynów miłosierdzia. Jednym słowem – czas duchowej przemiany.  Nie może więc zabraknąć trudu wspinaczki z Jezusem na Górę Przemienienia, do czego zaprasza nas liturgia drugiej Niedzieli Wielkiego Postu. Ewangelista Łukasz zauważy, że Jezus wyszedł z uczniami na górę, aby się modlić. Nie jeden już raz widzieli Mistrza na modlitwie. Ale na Górze Tabor stało się coś niezwykłego: w trakcie modlitwy Jezus przemienił się na oczach uczniów. Jan Paweł II nazwie to przemienienie tajemnicą światła. A mistrzowie życia duchowego proponują, byśmy się zatrzymali nad dwoma ważnymi szczegółami tej sceny:
– Jezus sam się przemienił, korzystając z Bożej mocy, która była w Nim. W ten sposób pragnie nas pouczyć, abyśmy przemieniali najpierw siebie, własne serce, własne myślenie, mówienie, postępowanie a dopiero potem domagali się przemiany innych. Naprawianie świata należy rozpocząć od siebie;
– Jezus ukazuje przemieniającą moc modlitwy. Własnym przykładem zachęca, byśmy nie żałowali czasu na rozmowę z Bogiem, bo od niej zależy nasz duchowy rozwój, nasze uczynki z wiary, skuteczność świadectwa a ostatecznie nasze zbawienie. Przez modlitwę możemy zmieniać i siebie i innych. Losy świata zależą nie tylko od polityków, ale od ludzi, którzy się modlą.

Z Góry Tabor płynie ku nam jeszcze jedno ważne wezwanie. Do naszych uszu – podobnie jak do uszu zachwyconych uczniów – dociera głos Ojca: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”. Tak, trzeba nam przede wszystkim słuchać naszego Mistrza, Jezusa Chrystusa, i to zarówno wtedy, gdy głosi prawdę o Bożym miłosierdziu, jak i o Bożej sprawiedliwości; o Dobrym Pasterzu szukającym zagubionej owcy jak i surowej karze za grzech zgorszenia, niewierności czy braku miłosierdzia. Trzeba Go słuchać, gdy nas zabiera na Górę Przemienienia i pozwala wołać w zachwycie: „jak dobrze nam tu być”, jak i wtedy, gdy mówi:, „kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”.

2. Gdy schodzili z Góry na nizinę, Jezus zwrócił się do trzech swoich uczniów ze słowami: „Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie”. Gdy jednak Zmartwychwstały spotka się z nimi, usłyszą wyraźny misyjny nakaz: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15). Od tej chwili kolejne pokolenia uczniów i uczennic Chrystusa podejmują to polecenie i głoszą prawdę o Jego narodzeniu, nauczaniu, przemienieniu a nade wszystko o Jego Męce, Śmierci i chwalebnym Zmartwychwstaniu. Ten obowiązek spoczywa na wszystkich ochrzczonych i cały Kościół jest misyjny. Ale dzisiaj wspominamy tych, którzy we wspólnocie Kościoła otrzymali specjalne misyjne powołanie i jako misjonarze i misjonarki, duchowni i świeccy, niosą ewangeliczne orędzie na krańce świata. W obliczu licznych zagrożeń, chorób, przejawów nienawiści, deptania godności i praw człowieka nie ulegają poczuciu bezradności, lecz niosą ofiarną pomoc potrzebującym i głoszą Dobrą Nowinę o zbawieniu. Służą chorym, ubogim rodzinom, opuszczonym dzieciom i ludziom samotnym. Prowadzą szkoły i przedszkola, są solidarni
z uciekinierami, ofiarami prześladowań, przemocy i niesprawiedliwości. Nie lękają się wchodzić w trudną rzeczywistość i ją zmieniać. Swą modlitwą, pracą i cierpieniem budzą nadzieję na lepszą przyszłość tych, którzy zdają się być jej pozbawieni. „Gdzie misjonarze-tam nadzieja”. W dzisiejszą niedzielę „Ad Gentes”, przeżywając dzień modlitwy, postu i solidarności z misjonarzami, wspierajmy ich duchowo i materialnie. Niech to będzie nasz wielkopostny czyn miłosierdzia a jednocześnie jedna z odpowiedzi na Jezusowe: ”Idźcie i głoście!”.

3. Umiłowani Diecezjanie! Siejba Bożego słowa przez posługę Kościoła trwa na naszej ziemi od tysiąca lat. W tym czasie nie jeden raz zmieniały się kościelne struktury i granice. 25 lat temu, decyzją Ojca świętego Jana Pawła II, została powołana do istnienia Diecezja Rzeszowska. Gdy zbliżamy się do srebrnego Jubileuszu jej powołania, chcemy dziękczynną modlitwą objąć tych wszystkich, którzy od początku zaangażowali się w organizacyjne i duszpasterskie prace, kładąc fundamenty dla tej nowej diecezji. Dziękujemy pierwszemu ordynariuszowi – Ks. Biskupowi Kazimierzowi Górnemu oraz Ks. Biskupowi Pomocniczemu Edwardowi Białogłowskiemu za pasterską gorliwość, roztropność i dalekowzroczność w powoływaniu instytucji, urzędów i organizacji kościelnych. Kapłanom, osobom konsekrowanym i wiernym świeckim, w tym władzom samorządowym, dziękujemy za świadczoną pomoc, podejmowanie inicjatyw i realizację nowych, duszpasterskich wyzwań. Dziękując Panu Bogu i ludziom za duchowe i materialne owoce, jakie zrodziły się w Kościele Rzeszowskim w ciągu tych 25 lat, chcemy z odnowionym zapałem kontynuować dzieło ewangelizacji w myśl programu, jaki nam zostawił św. Jan Paweł II podczas niezapomnianej pielgrzymki do Ojczyzny w 1991 r.

4. Jako Kościół partykularny jesteśmy cząstką tej wielkiej rodziny, którą jest Kościół powszechny. Wraz z nim i z jego widzialną głową Papieżem Franciszkiem będziemy w tym roku przeżywać 100-ną rocznicę objawień Matki Bożej w Fatimie. To tam Maryja objawiła światu plan pokoju. Nie był on gotowym darem z nieba. Zakładał współpracę człowieka. Warunkiem dla zrealizowania Bożego planu było bowiem wypełnienie przez ludzkość żądań przekazanych przez Maryję fatimskim dzieciom. Obok próśb skierowanych do każdego wierzącego – o osobiste nawrócenie, o codzienną modlitwę różańcową i o pokutę – Maryja prosiła Ojca świętego o poświęcenie Rosji Jej Niepokalanemu Sercu, a duszpasterzy o zaprowadzenie w świecie nabożeństwa pierwszych pięciu sobót miesiąca. Prośba skierowana do Ojca świętego została już spełniona. Dnia 25 marca 1984 r. Jan Paweł II zawierzył Niepokalanemu Sercu Maryi Rosję i cały świat, rozpoczynając tym samym ciąg wielkich przemian w Europie i na całym świecie. Ale prośba skierowana do kapłanów wciąż czeka na swe spełnienie.

Nabożeństwo pierwszych sobót nie zostało jeszcze wszędzie rozpowszechnione. Jego istotą jest wynagrodzenie składane Niepokalanemu Sercu Maryi. Siostra Łucja przekazała światu słowa Matki Bożej: „Córko moja, spójrz, Serce moje otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie przez bluźnierstwa i niewierność stale ranią. Przynajmniej ty staraj się nieść mi radość i oznajmij w moim imieniu, że przybędę w godzinie śmierci z łaskami potrzebnymi do zbawienia do tych wszystkich, którzy przez pięć miesięcy w pierwsze soboty odprawią spowiedź, przyjmą komunię świętą, odmówią jeden różaniec i przez piętnaście minut rozmyślania nad tajemnicami różańcowymi towarzyszyć mi będą w intencji zadośćuczynienia”.

Dobiega końca Wielka Nowenna Fatimska, przypominająca początek objawień sprzed 100 lat i przygotowująca Kościół w Polsce na uroczyste ich celebrowanie. Wsłuchując się w pełne miłosierdzia przesłanie Matki Bożej chcemy sobie zarazem uświadomić, że pobożności fatimskiej nie można utożsamić jedynie z trzynastym dniem miesiąca od maja do października. Raduje fakt, że coraz więcej parafii organizuje w te dni i przeżywa nabożeństwa i procesje fatimskie. Ale Fatima woła o nabożeństwo pięciu pierwszych sobót miesiąca! Przeżywane jubileusze stanowią dogodną motywację do wielkodusznej odpowiedzi na to wołanie. Trzeba więc, aby tam, gdzie ta praktyka nie jest jeszcze znana, duszpasterze i wierni usłyszeli na nowo fatimskie orędzie Maryi i z miłości ku Niej podjęli modlitwę wynagradzającą. Przygotowane pomoce duszpasterskie pomogą zrozumieć sens i uzasadnienie takiej formy pobożności, wyjaśnią cztery warunki, które powinny jej towarzyszyć a także przypomną, jakie łaski zostały obiecane tym, którzy podejmą nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca.

5. Przeżywany czas Wielkiego Postu wzywa nas do podjęcia uczynków pokutnych, którymi są modlitwa, post i jałmużna. Trzeba, by towarzyszyły nam one w naszej duchowej wspinaczce ku nawróceniu i przemianie życia. Niech troska o nasze duchowe dobro nie zmniejszy jednak wrażliwości i troski o dobro bliźnich – zarówno duchowe jak i materialne. Modlitwą wspierajmy wszystkich podejmujących dobre postanowienia wielkopostne, pamiętając równocześnie o tych, którzy potrzebują konkretnej pomocy materialnej. Jednym z prostych a skutecznych sposobów takiej pomocy jest odpis 1% podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego, w tym na „Caritas Bliźni w Potrzebie” naszej diecezji. Pamiętajmy o tym, by przy składaniu zeznań podatkowych tym prostym gestem wzmocnić instytucje spieszące z charytatywną pomocą.

Duszpasterzom, katechetom, osobom konsekrowanym i wspólnotom ewangelizacyjnym życzę odnowionej gorliwości i potrzebnych łask w wielkopostnym trudzie. Chorym i cierpiącym życzę siły i wytrwałości w dźwiganiu krzyża, prosząc jednocześnie, by wraz z Chrystusem cierpiącym ofiarowali je w intencji grzeszników. Wszystkich Was, umiłowani Diecezjanie, zawierzam Niepokalanemu Sercu Maryi, Jej polecam owoce duchowej wspinaczki ku nawróceniu i z serca błogosławię.

+ Jan Wątroba
Biskup Rzeszowski

List Biskupa Rzeszowskiego należy odczytać w czasie wszystkich Mszy św. w II Niedzielę Wielkiego Postu, 12 marca br.

+ Edward Białogłowski
Wikariusz Generalny